ในยุคที่การเดินทางต้องแข่งกับเวลา ต่างคนต่างรีบจนบางครั้งลืมถูกลืมผิด แต่ก็ยังมีสิ่งดีๆในสังคมไทยให้น่าชื่นชมได้ทุกวัน

เที่ยวหาน้ำใจ ตอนที่ 1 "คุณป้าหน้าวินมอเตอร์ไซค์"

      ในยุคที่การเดินทางต้องแข่งกับเวลามากขึ้น ไม่ว่าจะไปทำงานหรือไปเที่ยว โดยเฉพาะในกรุงเทพ ต่างคนต่างรีบจนบางครั้งลืมถูกลืมผิด ลืมนึกถึงผลกระทบต่อผู้อื่น ซึ่งจริงๆสำหรับแอดมินเองก็เข้าใจได้ว่า ใครๆก็อยากไปถึงที่หมายให้เร็ว ทุกคนต่างมีภารกิจที่ต้องทำ มีนัดสำคัญที่พลาดไม่ได้ ถึงแม้บางคนจะเผื่อเวลาไว้แล้วก็ตาม การจราจรก็ยังทำพิษให้เราซะได้



                                                           *ภาพประกอบ

      แต่เชื่อเถอะว่าในความวุ่นวายท่ามกลางการจราจรติดขัด มักจะมีสิ่งดีๆซ่อนอยู่ ถ้าเราสังเกตดีๆนะ เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยดีกว่าครับ วันนี้แอดขอมาแชร์เรื่องราวน่าประทับใจ ประสบการณ์ตรงจากแอดเองครับ

      เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเช้าวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดของแอดเอง บังเอิญตื่นเช้ากว่าปกติ ประมาณ 7 โมงเช้า ก็เลยคิดว่าจะไปนั่งอ่านหนังสือ ดื่มกาแฟชิลๆที่ร้านประจำสักหน่อย ก็เลยเดินออกมาเพื่อจะขึ้นวินมอเตอร์ไซค์ ต้องบอกก่อนว่าบ้านแอดมินเป็นซอยค่อนข้างลึก ต้องเดินจากบ้านมาขึ้นวินประมาณ 600 เมตร เดินมายังไม่ทันถึงวิน ก็เห็นรถติดยาวเกือบถึงหน้าหมู่บ้านเรา แอบแปลกใจนิดหน่อยว่าวันเสาร์ ทำไมติดผิดปกติ ติดมากกว่าวันธรรมดาอีก พอเดินไปถึงวิน มีคุณป้ารออยู่ก่อนหน้าเราคนนึง เราเป็นคิวที่สอง จากนั้นก็มีคนมาต่อคิวอีก 5 คน ดูรีบๆ กันทุกคน คอยดูนาฬิกา ชะโงกหน้าดูว่าเมื่อไรวินจะมาสักทีนะ



                                                            *ภาพประกอบ

      วินก็ดันมีน้อย ผมนึกในใจว่าดีนะ เราหยุด ไม่ต้องรีบ พอวินมาคุณป้าบอกเราว่า “ไปก่อนเลยลูก ป้าไม่รีบ รีบไปทำงานเถอะ เดี๋ยวสาย” เชื่อมั้ยครับ ผมหันไปบอกคนข้างหลังผมแบบอัตโนมัติเลย “ไปก่อนเลยครับ ผมไม่รีบ” คุณป้าทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนหมด 5 คน ผมก็ทำตามคุณป้า คือที่ทำตามเราแค่รู้สึกว่า ป้าเค้าเสียสละให้คนที่จำเป็น แต่เราไม่ได้รีบอะไร ดูสีหน้าแต่ละคนที่ต่อคิวก็กังวล ลุกลี้ลุกลน เราก็ให้เค้าไปก่อน



                                                            *ภาพประกอบ

      ระหว่างรอวิน คุณป้าก็ชวนคุย ผมก็ถามว่า “ป้าไม่รีบเหรอครับ วินยิ่งน้อยๆอยู่” ป้าบอกผมว่าป้าน่ะแค่ไปซื้อของใช้เข้าบ้าน ไม่ได้จำเป็นต้องใช้ตอนนี้ แต่คนทำงาน ถ้าเค้าไปไม่ทัน เกิดเหตุสุดวิสัย หรืออะไรก็แล้วแต่ มันจะทำให้เค้าเสียงานเสียการ ยิ่งบริษัทที่เข้มงวด อาจทำให้ถูกทำโทษก็ได้ ทุกคนมีภาระ ถ้าเกิดตกงานไป จะเอาอะไรกิน ผมนี่อึ้งเลยนะ อึ้งตรงคนที่ไม่รู้จักกัน แต่ดูห่วงใย ดูเข้าใจ มองการณ์ไกล ปกติผมเองก็มีน้ำใจนะ นิดๆหน่อยๆ ลุกให้คนแก่นั่ง แบ่งลูกชิ้นหมา อะไรประมาณนี้ แต่ไม่เคยคิดว่าต้องมานั่งคำนึงถึงผลกระทบต่อมา ผมว่าน้ำใจของป้ามันยิ่งใหญ่เลยล่ะ การกระทำของป้าทำให้ผมคิดย้อนกลับไปว่า จริงๆ ถ้าเราไม่รีบ ยอมให้ได้ก็ยอมเถอะ เราอาจช้าลง ซึ่งมันไม่ได้กระทบอะไรกับเรามากนัก แต่มันอาจส่งผลดีให้กับคนอื่นอย่างที่เราคาดไม่ถึงก็ได้ เช้าวันนั้นผมรู้สึกมีความสุขมาก แค่ออกไปร้านกาแฟใกล้บ้าน ก็พบเจอน้ำใจที่งดงามมากๆเลยครับ เที่ยวหาน้ำใจ ไม่ยากหรอก ถ้าคุณสังเกต เรื่องดีๆมีทุกวันแหละครับ

..........................

กรมส่งเสริมวัฒนธรรม โดย กระทรวงวัฒนธรรม

#กรมส่งเสริมวัฒนธรรม #เที่ยวหาน้ำใจ