ชีวิตหลังประตูบานใหญ่มีอะไร?

เช้าวันนี้มีโอกาสได้ไปทำข่าวที่เรือนจำกลางคลองเปรม เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทหาร และเจ้าหน้าที่จากกรมราชทัณฑ์ สนธิกำลังกันเพื่อจู่โจมตรวจค้นยาเสพติดและสิ่งผิดกฏหมาย

 กำหนดการข่าวที่ได้รับแจ้งมาคือ 05.30น.พร้อมกันหน้าเรือนจำ ความรู้สึกแรก โอ้ยยย...อยากไป ความรู้สึกต่อมา 05.30น.นี่ถือว่าเช้ามาก แต่สุดท้ายก็ไลน์บอกบ.ก. "ไปค่ะ อยากไป"

 นั่นเป็นที่มาที่ฉันยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ เมื่อได้เวลา ตำรวจ ทหาร และเจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์เดินแถวผ่านประตูบานนั้นเข้าไปด้านใน ฉันเดินตามไปติดๆ กฏ คือ ห้ามนำอุปกรณ์สื่อสารใดใดเข้า มีเพียงกล้องวีดีโอของช่างภาพทีวีเท่านั้นที่อนุญาต แต่ข้อจำกัดในการถ่ายคือห้ามเห็นหน้าผู้ต้องขัง

ต้องบอกก่อนว่าตอนเด็กๆเวลาที่ดูละครหลังข่าวจะคิดว่าหลังประตูบานใหญ่นี้จะเป็นพื้นที่ของผู้ต้องขัง แต่นั่นคือ ผิด หลังจากก้าวข้ามประตูบานนั้นมา พบว่า ยังมีประตูแบบเดียวกันอีก2-3ประตู แถมระยะห่างแต่ละบานยังมีห้องของเจ้าหน้าที่ควบคุมดูแล

 เจ้าหน้าที่ตรวจค้นชี้แจงว่า วันนี้จะเข้าจู่โจมตรวจค้นแดน1และแดน6 โดยแดน1เป็นพื้นที่ของผู้ต้องขังที่เป็นชาวอิสลามและสาวประเภท2 ส่วนแดน6เป็นพื้นที่ของผู้ต้องขัง'แรกรับ'หมายถึงผู้ต้องขังที่มาใหม่ต้องมาอยู่แดน6ก่อนประมาณ1เดือนเพื่อปรับตัว

 สิ่งที่ฉันสนใจมากกว่าการตรวจหาสารเสพติด คือ ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้ต้องขัง พยายามคุยกับผู้คุม ได้ข้อมูลบางอย่างที่เป็นความรู้ใหม่(สำหรับฉัน)

 คือที่เรือนจำกลางคลองเปรม จะอนุญาตให้ผู้ต้องขังที่นับถือศาสนาอิสลาม ถือศีลอด(รอมฎอน)ได้ นั่นหมายถึง ผู้ต้องขังต้องทานข้าวตอนกลางคืน ซึ่งทางเรือนจำจะให้ประกอบอาหารทานเองในโรงนอน แต่การตรวจเข้มในช่วงรอมฎอน ก็จะเข้มงวดมากขึ้น เพราะญาติจะนำอาหารสดมาฝากให้ผู้ต้องขังซึ่งถือว่าเสี่ยงต่อการซุกซ่อนสิ่งผิดกฏหมาย จนท.เรือนจำจึงต้องเข้มงวดมากขึ้น

 ส่วนผู้ต้องขังสาวประเภท2 ที่นี่เปิดโอกาสให้แสดงออกเต็มที่ ในกระเป๋าของพวกเธอบางคนมีอุปกรณ์ทำสวยจำนวนมาก (สวยจนนักข่าวอาย)

 อีก1สิ่งที่ผุ้คุมเล่าให้ฟัง คือ ที่คลองเปรมพยายามปรับภูมิทัศน์ภายในให้เหมือนอยู่ด้านนอก เพื่อลดความตึงเครียดของผู้ต้องหา เนื่องจากทุกคนตระหนักดีกว่า หากย้อนเวลากลับไปได้คงไม่มีใครอยากถูกจำกัดพื้นที่ แต่เมื่อย้อนเวลาไม่ได้จะต้องหาทางอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

บุศรินทร์ วรสมิทธิ์  อยากเล่า ^^