ทุกวันนี้...เราลืมอะไรไปรึเปล่า?

      มนุษย์เราต่างก็เป็น คนขี้ลืม กันทั้งนั้น อาการหลงลืมเป็นสิ่งหนึ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวัน ส่วนใหญ่มีสาเหตุมาจากเรื่องของจิตใจ ความเครียด ความวิตกกังวล คิดมาก ฟุ้งซ่าน สิ่งเหล่านี้ทำให้กระบวนการความคิดของเราแตกกระจาย ไม่มีสมาธิ จนทำให้สมองของเราเกิดภาวะหลงลืม ไม่ว่าจะเป็นการลืมของว่าเราว่างไว้ที่ไหน ลืมว่าต้องทำอะไร ต้องไปที่ไหน หรือการลืมพบเจอใครสักคน ที่รอคอยเราอยู่ที่บ้าน...

      ครอบครัว เป็นสิ่งที่ใครหลายคนอาจมองข้ามไป มนุษย์ทุกคนต่างเอาตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอ ทั้งเรื่องความสบาย อิสระ การใช้ชีวิต จนอาจทำให้เผลอลำดับความสำคัญของครอบครัวรองลงไปจากตัวเอง เพราะไม่ว่าเมื่อไรที่เราต้องการ ครอบครัวจะคอยอยู่เสมอไม่หายไปไหน จึงทำให้หลายคนละเลยและหลงลืมที่จะกลับไปหา ไปเยี่ยมเยียน คิดไปว่าตัวเรานั้นจะกลับไปหาเมื่อไรก็ได้ พวกเขาไม่หายไปไหนแน่นอน แต่ในความเป็นจริงแล้ว เวลา ที่เราคิดว่ามีมากมาย มันกลับไม่เคยรอใคร เวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ คนที่บ้านก็รอคอยไม่ต่างกัน...

      ลูกหลานหลายคนต้องสูญเสียคนสำคัญไปอย่างหวนกลับคืนมาไม่ได้ และมักโทษตัวเองเสมอว่า ทำไมเราถึงไม่ดูแลเขาให้ดีกว่านี้ ทั้งที่เรามีเวลาตั้งมากมาย แต่ทำไมเรากลับหลงลืมสิ่งสำคัญเหล่านี้ไป

      ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่เข้ามาเรียนหนังสือและเข้ามาทำงานในเมืองหลวง เมื่อเวลาได้ผ่านไปการกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่พี่น้องก็เริ่มลดน้อยลงไป จากเดือนละครั้งอาจล่วงเลยกลายเป็นปีละครั้ง ความห่างเหินจึงค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ทั้งที่เคยสนิทสนมกันเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก แต่เมื่อเข้าสู่วัยทำงานกลับต่างคนต่างมีภาระหน้าที่ทำให้ไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน การอยู่ห่างจากครอบครัวอาจเป็นเหตุที่ทำให้เราใช้ชีวิตคนเดียวจนเคยชิน จนหลงลืมไปว่าการที่ได้อยู่กับครอบครัวนั้นมีความสุขมากขนาดไหน

      เมื่อเวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งเมื่อตัวเราเข้าสู่วัยชรา พอแก่ตัวลงเราจะสังเกตุได้ว่าเพื่อนเริ่มน้อยลง และเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นลดลงไปด้วย เวลานั้นเราจะเริ่มมีความรู้สึกต้องการพึ่งพิงผู้อื่นมากขึ้น อาจเกิดเหตุที่ต้องการขอความช่วยเหลือ หากมองย้อนกลับไปตอนเราหนุ่มสาว การที่เราหลงลืมสิ่งสำคัญอย่างครอบครัวหรือเครือญาติไป ไม่เคยไปหา ไปเยี่ยมหรือไปท่องเที่ยวด้วยกัน ทำให้ความสนิมสนามนั้นเลื่อนลางหายไป สุดท้ายแล้วเราอาจไม่มีญาติสนิทที่จะพอไปพักพิงหรือขอความช่วยเหลือในช่วงเวลาที่ต้องการได้ พี่น้องต่างก็กระจัดกระจายกันไปมีครอบครัวของตนเอง และถ้าตอนนั้นพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราแล้วเราจะกลายเป็นคนที่ไม่เหลือใคร หว้าเหว่มากที่สุดคนหนึ่ง

      ถึงแม้ว่าอาการหลงลืมจะเป็นสิ่งที่ใครๆต่างก็เป็นได้ทั้งนั้น แต่การที่หลงลืมสิ่งสำคัญอย่าง พ่อ แม่ พี่น้อง หรือครอบครัว ของเราไปนั้น เป็นสิ่งที่อาจจะทำให้เราเสียใจในภายหลังได้ ผู้คนไม่น้อยที่สูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่มีทางหวนกลับ เพียงแค่คิดว่าเมื่อไรที่หันไปก็เจออยู่ดี คิดเสมอว่าพวกเขาต้องไปหายไปไหน แต่สุดท้ายแล้วหากเรากลับไปอีกครั้ง เราอาจไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว อย่าหลงลืมคนที่คุณรัก หมั่นกลับไปหาพวกเขา ในช่วงวันสำคัญต่างๆ ออกไปเที่ยวไปทานข้าวให้พวกเขาได้สนุกและมีความสุข ทดแทนเวลาที่เราไม่ได้อยู่กับเขา เพราะชีวิตของเรานั้นไม่จีรังยั่งยืนตลอดไป ขอแค่ทำทุกวันให้ดีที่สุดไม่หลงลืมสิ่งที่สำคัญ สร้างความทรงจำที่ดีให้แก่กัน

สนับสนุนโดย...

-บริษัท กรุงเทพประกันภัย จำกัด (มหาชน) “กรุงเทพประกันภัย แคร์คุณทุกย่างก้าว”

-บริษัท ดั๊บเบิ้ล เอ (1991) จำกัด (มหาชน)

-บริษัท เจริญโภคภัณฑ์อาหาร จำกัด (มหาชน) หรือซีพีเอฟ